در کارگه کوزه‌گری رفتم دوش    دیدم دو هزار کوزه گویا و خموش

ناگاه یکی کوزه برآورد خروش    کو کوزه‌گر و کوزه خر و کوزه فروش

به گزارش روابط‌عمومی دانشگاه شهید باهنر کرمان، انجمن علمی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید باهنر با همکاری انجمن ترویج و زبان فارسی، فرهنگستان زبان و ادب فارسی و بنیاد ایران‌شناسی، آئین مراسم بزرگداشت حکیم عمر خیام نیشابوری را با حضور مدیران دانشکده و جمعی از اعضای هیئت‌علمی و کارکنان و دانشجویان، در روز شنبه ۱۳ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴، در تالار اندیشه دانشکده ادبیات و علوم‌انسانی دانشگاه شهید باهنر کرمان برگزار نمود.

دکتر حامد حسین‌خانی عضو هیئت‌علمی دانشکده ادبیات و علوم‌انسانی دانشگاه شهید باهنر کرمان، ضمن خیرمقدم به حاضرین در مراسم نکوداشت حکیم عمر خیام نیشابوری شاعر، ریاضی‌دان و فیلسوف بزرگ ایرانی افزود: ما خیام را به رباعی و رباعی را به خیام می‌شناسیم.

وی با اشاره به اینکه نقش خیام در ادبیات فارسی بسیار اهمیت دارد افزود: جایگاه ویژه علمی او در جامعه و در شعرش، اثر ماندگاری بر ادبیات فارسی گذاشته و جریانی را خلق کرده که به‌عنوان جریان رباعی خیامی می‌شناسیم

عضو هیئت‌علمی دانشکده ادبیات و علوم‌انسانی دانشگاه خاطرنشان کرد: خیام رباعیات را در لحظات خاص درخشش فکری و حالات خاص عاطفی می‌سرود دلیل جذابیت شعر خیام نیز همین نکته است. خیام شعرهای غیر از رباعی هم داشته است، چه به زبان عربی چه به زبان فارسی اما تعداد آنها آن‌قدر زیاد نیست که بتوان به‌عنوان یک شاخص از آنها یاد کرد. آنچه خیام را شاخص کرده است همان رباعیات است.

دکتر ناصر محسنی‌نیا (عضو هیئت‌علمی دانشگاه شهید باهنر کرمان)، سید علی میر افضلی (شاعر، رباعی پژوه) و سهیل محمودی (شاعر، نویسنده) با سخنرانی و شعرخوانی در باب شاعر، ریاضی‌دان و فیلسوف بزرگ ایرانی حکیم عمر خیام نیشابوری، به مراسم نکوداشت این استاد فرزانه حال‌وهوای ویژه‌ای دادند.

گفتنی است: امام غیاث‌الدین ابوالفتح عمر بن ابراهیم خیام نیشابوری یکی از حکماً و ریاضی‌دانان و شاعران بزرگ ایران در اواخر قرن پنجم و اوایل قرن ششم است او از بزرگ‌ترین دانشمندان عصر خود به‌حساب می‌آمد و دارای هوشی فوق‌العاده بوده و حافظه‌ای نیرومند و قوی داشت. در دوران جوانی خود به فراگیری علم و دانش پرداخته به‌طوری‌که در فلسفه، نجوم و ریاضی به مقامات بلندی رسید و در علم طب نیز مهارت داشته و نقل شده است او سلطان سنجر را که در زمان کودکی به مرض آبله گرفتار شده بود معالجه کرد

او به دو زبان فارسی و عربی نیز شعر می‌سرود و در علوم مختلف کتاب‌های با ارزشی نوشته است. او در زمان دولت سلجوقیان زندگی می‌کرد که قلمرو حکومت آنان از خراسان گرفته تا کرمان، ری، آذربایجان و کشورهای روم، عراق و یمن و فارس را شامل می‌شد.