به گزارش روابط عمومی دانشگاه شهید باهنر کرمان، دکتر محمد علی طاهر رئیس دانشگاه  ضمن عرض سلام حضور محترم مهمانان ارجمند، همکاران بزرگوار و ادامه‌دهندگان راهِ بی پایان افضلی‌پور و صبا، که بی‌تردید همانا راهِ سعادتمندیِ دو جهانی و راهِ دانایی و معرفت است گفت: به نیابت از افضلی پورِ شریف و فاخرۀ صبا، آن بانوی مهربان و کریم، مَقدمتان را گرامی می‌دارم و از اینکه قدم رنجه فرموده‌اید و به خانۀ خود، یعنی دانشگاه شهید باهنر کرمان، این یادگارِ آسمانی افضلی پور تشریف آورده‌اید، تشکر می‌کنم.

رئیس دانشگاه شهید باهنر کرمان افزود: مایۀ مباهات و افتخار است که دانشگاهِ ما از سال 1382 «جایزۀ علمی افضلی‌پور» را بنیان نهاد تا شادی و لذّت پیوستن به راهِ افضلی‌پور را با تمام وجود احساس کنیم و خود را قطره‌ای از دریای عظیمی بیابیم که گوهرِ گرانبهایِ دانایی و فرهنگ را به جوامعِ بشری اهدا می‌کند.

    دکتر طاهر تصریح کرد: همانگونه که دانشگاه بلافاصله پس از تأسیس، در مسیر رشد و تعالی کَمّی و کیفی قرار گرفت، جوایز ملّی و بی نظیرِ دانشگاه نیز به سرعت توسعه یافت؛ چنان‌که «جایزۀ هنری صبا»، «جایزۀ کار آفرینی» و «جایزۀ علی افضلی پور» در کنار جایزۀ افضلی پور شکل گرفت و برگ‌هایِ زرّینِ دیگری بر افتخارات دانشگاه افزود. دریافت این جایزه بدون شک، افتخار آفرین‌ترین بخشِ زندگی برای دریافت کنندگان آن است؛ زیرا این جوایز با در نظر گرفتن دقیق‌ترین و سخت‌ترین شرایط علمی اهدا می‌شود و از سوی دیگر، همۀ آنانی که این جوایز نفیس را دریافت می‌کنند، جوایز خود را بی واسطه، از دستانِ پر مهر افضلی پور و صبا دریافت می‌دارند و یاران و دوست‌داران افضلی پور و صبا، تنها واسطه‌هایی برای انتقال این جوایز هستند.

وی گفت: زیبایی زندگی و کار انسان‌هایی مانند افضلی پور و صبا چنان ژرف و عمیق است که بسیاری از مردم از دریافت و فهم آن باز می‌مانند. چه بسیارند کسانی که تصور می‌کنند دانشگاه از روز اول همین بوده که اکنون هست. آنان بی‌خبرند از رنج‌هایی که کشیده شده و خون دل‌هایی که خورده شده تا نهال ظریف و آسیب‌پذیرِ دانشگاه رشد کرده و به درختی تنومند و پر ثمر کنونی تبدیل شده و میوه‌های گوناگون دانایی و نسیمِ خوشگوارِ آگاهی و معرفت از شاخسارهای آن دائماً وزیدن گرفته است و مشامِ جان همگان را عطر آگین ساخته است.

رئیس دانشگاه معین استان کرمان خاطر نشان کرد: یکی از اهداف اهدای جایزۀ افضلی پور و سایر جوایز دانشگاه، احیای یاد و نام و خاطرۀ بنیان‌گذار دانشگاه و ادامه دهندگان راه و فرزندانِ حقیقی اوست. امروز ما افضلی‌پور را نه به عنوان یک شخص، بلکه به عنوان یک شخصیّت می‌شناسیم. ویژگی‌های جسمانی و شناسنامه‌ای او، هر چند که به جای خود مهم و ارزشمندند، اما برای جامعۀ ایرانی و انسانی، اهمیّت چندانی ندارند. مهمترین اثر هنرمندانه و جاودانۀ افضلی پور زندگی اوست که با گذر از سخت‌کوشی‌ها و آینده نگری‌ها و تحمّلِ رنج‌های بی شمار، در قالبِ دانشگاه شهید باهنر کرمان تبلور یافته است. افضلی‌پور را باید در آینۀ دانشگاه دید. اگر اینگونه بنگریم، دیگر او را یک فرد نخواهیم دید که مثل بسیاری از افراد انسانی در لحظه‌ای از تاریخ به دنیا آمده و پس از سپری کردن ایامی چند در بستر زمان، شادی‌ها و رنج‌هایی دیده و سپس به جوار رحمت حق شتافته است. افضلی‌پور نمایندۀ یک فرهنگِ عمیقِ انسانی و پایه گذار یک جریانِ اصیلِ فرهنگی است که برای آن به ندرت می‌توان نظیری یافت. او یک تنه کار صدها نفر را انجام داد و تا پایان هستی، خدمتی بی کرانه به جامعۀ علمی و فرهنگی بشریّت عرضه کرد.

  دکتر طاهر گفت: زندگی بزرگ‌مردان تاریخ بشریت به خورشید می‌ماند. آنان افق‌هایِ اندیشه را روشن می‌سازند، تاریکی‌های جهل و نادانی را می‌زدایند، به زندگی نور و گرما می‌بخشند، زمینۀ پرورش استعدادها و جوهرِ ادراکِ دیگران را فراهم می‌سازند، هدف و معنای زندگی را نشان می‌دهند، اندیشه‌ها را به تکاپو فرامی‌خوانند، به جوانان امید می‌دهند و حوزۀ دانش و عملِ انسان‌ها را گسترش می‌بخشند. و افضلی پور یکی از این مردانِ مرد بود.

وی بیان کرد: افضلی پور بر کرامت و ارزش ذاتی انسان بسیار تأکید داشت. می‌گفت: «نمی‌خواهم تعداد زیادی ساختمان در کنار هم قرار بگیرند بی‌هیچ برنامه و هدفی. می‌خواهم محیطی به وجود آید که «انسان» به معنای واقعی کلمه و با همۀ ابعاد، از دانشگاه بیرون بیاید. دانش بدون اخلاق و اخلاق بدون دانایی کارآمد نیست.»